زهرا موسی پور فومنی " مینو مغرور "

مغز‌های نُقلی برای درکِ مفاهیم کلّی شکل نگرفته‌اَند. انتظار بیهوده داشتن از آدم‌هایی که تا نوکِ بینی خود را بیش‌تر ندیده‌اَند، هدر دادنِ وقت و انرژی‌ست. آن‌ها را به حال خود رها کنید تا در باتلاق نادانی خود ناپدید شوند. دُگم‌هایی که سطحی‌نگری‌شان در فهمِ ادب و هنر بسیار مخرّب است و افسوس که همه‌ی ادوار تاریخ، جولانگاه این کوته‌فکران بوده و هست و خواهد بود. «تو خود حدیثِ مفصّل بخوان از این مُجمل.» زهرا موسی پور فومنی

شلّاق روزگار تنم را کبود کرد آتش کشید زندگی‌اَم را و دود کرد از نو شروع کرد دلم، راهِ رفته را عادت به وضعِ تازه _که حقّش نبود_کرد امّا دوباره قسمتِ من حرفِ خام شد هر بار، عشق در عملش دیر و زود کرد گفتم که دل به شعر دهم بعد از آن و حیف بازارِ شاعرانگی‌اَم هم رکود کرد خیری نشد نصیبم از این جَمعیت، ولی هر کس به من رسید چه رندانه سود کرد! شد موجبِ سقوطم و در انتها خودش با نردبانِ من به بلندا صعود کرد #زهرا_موسی_پور_فومنی

« از زبان مادرِ یک شهید مفقود الاَثر» چشم به راه تو شدم سال‌ها تا که بیایی پسرم از سفر حیف که بی فایده بود انتظار در نَزَد این غم‌کده را، یک نفر جبهه و جنگی که در آن بوده‌ای بزمِ عروسی شد و پا تختی‌اَت مانده فقط از تو دو دستِ لباس در کُمد کهنه‌ی جا رختی‌اَت می‌شود آیا که بیایی و من پاک کنم گَرد و غبار از تنت؟ منتظرم منتظرم از همان روز ِخدا حافظی و رفتنت این که تو مفقود شدی، شایعه ست هر کِه بیان کرده، به پایِ خودش پیش خدا جای تو امن‌ست و من البته راضی به